De ‘deskundigen’ aan het woord

Een Ander Joods Geluid Een Ander Joods Geluid Postbus 59506 1040 LA Amsterdam tel: 020-6795850 eajg@xs4all.nl http://www.eajg.nl De stichting “Een Ander Joods Geluid” is ontstaan uit onvrede over de wijze waarop debat en meningsvorming over Israël in joodse kringen plaats vinden [..] “Een Ander Joods Geluid” is een actiegroep die zich juist uit verbondenheid met het lot en het voortbestaan van Israël het politieke debat en de kritische meningsvorming over Israël en de bezette gebieden ten doel stelt; dit zonder in enig opzicht te tornen aan het bestaansrecht van Israël. Een Ander Joods Geluid staat voor: Dialoog en wederzijds respect in plaats van geweld, zelfmoordaanslagen en machtsmisbruik; Gelijke kansen en rechten voor alle bevolkingsgroepen; Beëindiging van de bezetting door Israel van de Westoever, Gaza en Oost-Jeruzalem en erkenning van de grenzen zoals deze waren voor 5 juni 1967; terugtrekking van alle kolonisten en militairen uit de bezette gebieden; Het realiseren van een levensvatbare Palestijnse staat naast Israël; Het bestaansrecht van Israël; Jeruzalem als hoofdstad van twee staten; Een evenwichtige oplossing van het probleem van de Palestijnse vluchtelingen. Eén van de voorwaarden hiertoe is het erkennen van medeverantwoordelijkheid van Israël voor dit probleem. Wat zijn naar uw mening de hoofdoorzaken van het conflict? Het einde van de 19e eeuw en de eerste decennia van de 20e werden gekenmerkt door virulent antisemitisme in veel landen van Europa, denk aan de Dreyfus-affaire in Frankrijk, de felle discriminatie door Tsaar Alexander III in Rusland en uiteraard ook, -eerst smeulend nog-, Duitsland, met als hoogtepunt, de jaren onder Hitler. Het Zionisme geboren aan het einde van de 19e eeuw pretendeerde hierop het antwoord te weten. Een antwoord waarin als ‘ouders’, geheel passend in díe tijd, het nationalisme en het kolonialisme duidelijk herkenbaar zijn. De hoofdarchitect van deze beweging, Theodor Herzl, zou ook in plaats van Palestina een ander gebied ergens op de wereld geschikt hebben gevonden voor de vestiging van een Joodse staat. Het waren echter vooral de nog wat dichter bij de godsdienst staande Joden uit Oost-Europa die op traditionele gronden uitsluitend aan Palestina dachten en, geheel passend in het kolonialistisch denken van die tijd, de toenmalige Arabische bevolking als een beheersbaar ongemak op de koop toe namen. De Engelsen die Palestina als mandaatsmacht beheerden, beloofden zowel aan de Joden als aan de Arabieren dat zij zich, na hun vertrek, daar zouden mogen vestigen. De toen gebruikelijke karakterisering van Groot-Brittannië als het perfide Albion bevat kennelijk een stuk waarheid. Het bovenstaande samenvattend kunnen we dus stellen dat de stichting van de Joodse staat in Palestina een antwoord trachtte te zijn op een Europees antisemitisme waar de Arabieren, -op enkele uitzonderingen na-, toen volledig buiten stonden. Verder zijn zij het slachtoffer geworden van een inmiddels volledig verouderd kolonialisme en nationalisme. Dat de Israëlisch joden zich direct na de holocaust in hun bestaan bedreigd voelden door de Palestijnen en de andere Arabische landen die hun aanwezigheid in dit gebied ongedaan wilden maken is begrijpelijk. Dat zij dit na de eclatante en volledig overtuigende militaire overwinning op de Arabieren in 1967 nog doen is onvergefelijk. Dat zij bovendien meenden en nog menen de toen bezette gebieden door middel van nederzettingen in te kunnen pikken is misdadig en contraproductief. Dit is, in combinatie met de reeds 37 jaren durende harde bezetting en het daarbij gevoerde Apartheidsregime een van de belangrijkste oorzaken van de huidige schier hopeloze situatie. De andere hoofdoorzaak ligt in een eveneens misdadige en zo mogelijk nog meer contraproductieve politiek van de Palestijnen: de zelfmoordaanslagen op civilisten binnen het eigenlijke Israël, begonnen in April 1993 in Afula. Hierdoor is ook bij veel Israëlis die daarvoor voor vrede waren een dusdanige angst ontstaan, dat zij in de Israëlische propaganda leuze: ‘er is geen partner voor vrede’ zijn gaan geloven. Het vredeskamp in Israël is daardoor tot verwaarloosbare proporties geslonken. Wat betekent deze muur naar uw mening voor de Routekaart voor de vrede? Een struikelblok of juist een stimulans? De muur is, zeker in zijn huidige vorm, een van de ernstigste struikelblokken voor de vrede. Hij ontwricht het leven van de Palestijnen nog meer dan de bezetting toch al deed. Volgens een definitie van Kissinger, een grote vriend van Israël, is de muur een daad van staatsterrorisme, en wel op grond van zijn totaal ontwrichtend karakter voor de Palestijnse samenleving. Dit zal het Palestijns terrorisme alleen maar aanwakkeren, al lijkt op korte termijn het aantal aanslagen binnen het eigenlijke Israël afgenomen. De vergroting van Israëls veiligheid als reden voor de muur zou geloofwaardig hebben kunnen zijn als deze niet zo diep in Palestijns gebied was gebouwd. Waarom zijn eerdere pogingen om vrede te bereiken niet gelukt? Reeds tijdens de zo belovend lijkend besprekingen in Oslo is door Rabin in versneld tempo gewerkt aan de uitbreiding van nederzettingen op Palestijns gebied. Hierdoor waren voor goedwillende Palestijnen de Israëli’s van begin af aan ongeloofwaardig. Naar de motieven van Arafat waarom hij dit Israëlische gedrag niet ten scherpste openlijk heeft veroordeeld kan alleen maar worden gegist. Als meest voor de hand liggend vermoeden komt persoonlijk eigenbelang en machtsstreven van hem en andere hierbij betrokken Palestijnse leiders naar voren. Meest wenselijke situatie in 2025? Een samenhangend en niet in ghettos of Bantustans opgedeeld Palestina, bestaand uit de volledige Westoever en een daarmee via een goede weg verbonden Gaza. Algehele autonomie, ook militair, van een vrij Palestina naast een veilig en voor al zijn burgers democratisch Israël. Die veiligheid zal zich van zelf ontwikkelen door een groeiende welvaart van de Palestijnen met duidelijk uitzicht op een steeds betere toekomst. Daarboven is ook de onverslaanbare militaire sterkte van Israël waarborg. Dat de Palestijnen, ja zelfs de verenigde Arabieren – als zo iets al bestond – ooit Israël werkelijk zouden kunnen bedreigen is een uit paranoia voortkomende waan. Onder welke voorwaarden is deze situatie haalbaar? Gegeven de lange duur en de zwaarte van dit conflict en ook omdat bij geen van beide partijen een veel belovend politiek leider in zicht is, zal zonder enorme druk van buiten deze situatie een droom blijven. De Westerse wereld die de holocaust heeft laten gebeuren zonder op tijd in te grijpen draagt hier een zware verantwoordelijkheid. De situatie in de bezette Palestijnse gebieden wordt bijna met de dag erger en de levens van menige Palestijn is door honger, ontbrekende zorg, ontbrekend werk en voortdurende vernedering existentieel bedreigd. Met goedkeuring van de huidige VS en weinig actie van de kant van Europa. Wil je deze deskundige nog vragen stellen, klik dan hier.