Madagaskar

Na de staatsgreep in 2009 kondigde de internationale gemeenschap sancties (strafmaatregelen) af tegen Madagaskar. Het besluit van de VS om het land te schrappen als bevoorrecht handelsland kostte zeker 50.000 banen in de textielsector, goed voor de helft van de export van het land.

De EU schortte alle ontwikkelingshulp die via de overheid verliep: een verlies van 600 miljoen euro. Hoopvolle ontwikkelingen zijn hiermee in de kiem gesmoord, zoals de ontwikkeling van hoogwaardige ecologische landbouw en landhervorming die toegang tot grond voor de bevolking vergrootte.

De helft van de bevolking leeft in voedselonzekerheid. Dat wil zeggen dat er te weinig voedsel beschikbaar is voor de bevolking of dat de mensen te weinig geld hebben om het te kopen. In het zuiden van het land gaat het om 58 procent. Daardoor behoort het land tot de staten met de hoogste niveaus van ondervoeding.

Hoe begrijpelijk of verdedigbaar internationale strafmaatregelen ook kunnen zijn, ze pakken vaak slecht uit voor de bevolking. Niet alleen in Madagaskar, ook de bevolking van de Palestijnse gebieden en Noord-Korea hebben er last van.

Internationale sancties zijn vaak weinig effectief. Bovendien geven dictaturen de sancties vaak de schuld van de economische malaise in plaats van hun eigen falen.