Mei 2011 – In Ethiopië dreigt al een tijd een grote hongersnood. In de Guardian lezen we het volgende: De Ethiopische overheid verpacht voor 172 euro per week een stuk grond zo groot als Luxemburg aan het Indiase Karuturi Global. Dit bedrijf verbouwt er palmolie, suiker, rijst, maïs en katoen voor de wereldmarkt. Dit is niet het eerste bedrijf dat grote stukken grond pacht of koopt.

Grote landbouwbedrijven kopen stukken land op in ontwikkelingslanden om gewassen te telen die voor rijke landen bestemd zijn, palmolie bijvoorbeeld. Volgens de Ethiopische overheid hebben al 36 landen, waaronder China, Japan en Saoedi-Arabië landbouwgrond gehuurd in Ethiopië. De lokale bevolking wordt van die grond verdreven; beloften voor een betere behuizing worden niet waargemaakt. 

Sinds 2001 is wereldwijd 227 miljoen hectare landbouwgrond (50 x de oppervlakte van Nederland) verkocht of verpacht, vooral aan internationale investeerders. Meer dan 70% daarvan ligt in Afrika. Ethiopië, Mozambique en Soedan hebben de afgelopen jaren miljoenen hectaren overgedragen aan beleggers. Maar ook in Latijns-Amerika, Oost-Europa, Azië en in het Midden-Oosten komt het voor.

Oxfam Novib waarschuwt voor deze moderne race om land, waarbij voedsel en biobrandstof verbouwd wordt voor de mensen in rijke landen. Om de grootschalige veeteelt in de rijke landen in stand te houden, wordt veel veevoer geproduceerd in de ontwikkelingslanden. Die grond gaat verloren voor de verbouw van gewassen die ook direct door mensen geconsumeerd kunnen worden.
Doordat de vraag naar voedsel stijgt, en gewassen voor biobrandstoffen om land concurreren, wordt deze strijd om land harder en harder.

Vaak gaat het simpelweg om “landgrabs” ofwel landjepik, waardoor de oorspronkelijke bewoners – soms met geweld – worden verdreven, zonder enige compensatie.

Voorbeeld:
In Uganda verloren minstens 25.000 mensen hun huizen en land om plaats te maken voor de activiteiten van het Britse houtbedrijf New Forest Company. Steeds meer vruchtbare landbouwgrond in derdewereldlanden komt in handen van internationale investeerders, ten koste van de bewoners van het gebied. Dat staat in een rapport van Oxfam Novib over de wereldwijde handel in land. In de visserij is iets dergelijks aan de hand. Rijke landen vangen de laatste vis van de lokale gemeenschappen in bijvoorbeeld Afrika. De plaatselijke bevolking is dus de dupe.