Veel mensen vinden het onze plicht om onze rijkdom te delen en de armoede in de wereld aan te pakken. Dat doen we dan ook en op verschillende manieren. Als een aardbeving grote verwoestingen aanricht in Haïti of als een overstroming grote delen van Pakistan onder water  zet, dan halen we met ons allen miljoenen op om de nood te lenigen. Een radio-actie als ‘Serious Request’ krijgt enorm veel mensen in beweging. En het aantal privé-hulpprojecten stijgt jaar na jaar. Wereldwijd gaat er zo’n 80 miljard om in ontwikkelingshulp. Het is niet alleen een kwestie van liefdadigheid. Als arme landen er economisch op vooruit gaan, hebben mensen er meer te besteden en kunnen ze ook meer spulen kopen. En dat is ook goed voor onze eigen economie.  

Toch is het niet onomstreden. Als de Nederlandse regering weer extra bezuinigingen moet doorvoeren is er ook altijd wel een groepering die roept dat we maar op ontwikkelingssamenwerking moeten bezuinigen. Geen geld weggeven dat we zelf nodig hebben. Bovendien helpt het niet, blijft het aan de strijkstok hangen of komt het in de zakken van corrupte bestuurders terecht. 

Helpt het nou wel of niet, of helpt het soms wel en soms niet? Hangt het af van de manier waarop de samenwerking vorm krijgt? Moeten we meer doen of is het beter te stoppen? Ander Nieuws geeft niet alle antwoordenl, maar helpt je wel de argumenten op een rij te zetten en je eigen positie te bepalen.