Karungi woont op het platteland van Oeganda. Haar moeder heeft een klein stukje land. Daarop worden de gewassen verbouwd, die voor hun voedsel zorgen. Het gezin leidt geen honger. Maar geld om naar school te gaan, is er niet. De moeder van Karungi kan niet lezen of schrijven. Hun vader wel een beetje. Hij heeft 4 jaar op een basisschool gezeten. Toen moest hij er af, om mee te helpen op het land.
En nu gaat Karungi niet naar school, net als veel van hun leeftijdgenoten. Die werken in een fabriek, op het land of in het huishouden. Want ze zijn dan nuttig bezig, en als ze buitenshuis werken, verdienen ze ook geld voor hun familie. Maar leren op een school is er niet bij. Deze kinderen leren alleen het kleine kringetje van thuis kennen.
De moeder van Karungi wil graag dat haar dochter meer zal bereiken in het leven dan dat. Maar als ze niet naar school gaat, is daar weinig kans op.
Op een dag in 1997 verandert alles voor Kansiime en Astone en hun familie. Dan schaft de regering van Oeganda het schoolgeld af (eerst voor maximaal vier kinderen per gezin, daarna voor alle kinderen).
Nu kan Karungi wél naar school. Ze leert lezen en schrijven, en ook bijvoorbeeld rekenen. Ook leert ze hoe ze akkers moeten bewerken met moderne technieken. Die technieken kan ze thuis uitproberen. Wie weet kan ze meer gewassen verbouwen dan ze zelf nodig heeft, en kan ze wat overblijft, verkopen. Dat brengt goed geld in het laatje.
Ze krijgt ook les in goede voeding en hygiëne. Ze leert waarom het belangrijk is eerst water te koken voor je het drinkt. Ze leert hoe je kunt voorkomen dat je malaria krijgt of een andere ziekte.
Onderwijs geeft kinderen de kans zich te ontwikkelen. Kanyawara basisschool
Karungi doet het goed op de basisschool. Met een beetje geluk, kan ze een vak leren nadat ze de basisschool heeft afgemaakt. Karungi wil graag leerkracht worden. Geen gek idee. Het land heeft dringend leerkrachten nodig: ze zal zeker werk vinden.