De Internationale Arbeidsorganisatie ILO is opgericht in 1919 en vanaf 1946 een organisatie binnen de Verenigde Naties. De ILO heeft als doel het bevorderen van sociale rechtvaardigheid, en in de eerste plaats met betrekking tot werk en sociale zekerheid.
Bij besluiten die de ILO neemt, zijn regeringen, werkgevers en werknemers betrokken. In de loop der jaren zijn binnen de ILO enkele honderden arbeidsverdragen tot stand gekomen. Die hebben o.m. betrekking op arbeidsomstandigheden, kinderarbeid, slavernij, het stakingsrecht en de vrijheid van vereniging en vergadering. Voor de controle op naleving hanteert de ILO een verplichte rapportage door de verdragstaten.
Klachten tegen lidstaten kunnen worden ingediend door de drie hier boven genoemde partijen, maar ook door de Raad van Beheer, het dagelijks bestuur van de ILO. Deze raad kan ook onderzoek laten doen. De belangrijkste sanctie is openbaarmaking van de einduitspraak. Regeringen vinden het niet prettig om op zo’n manier aan de schandpaal genageld te worden.
Het klachtrecht speelde bijvoorbeeld een rol in 1976, toen de dreigende openbaarmaking van een klacht tegen Indonesië over dwangarbeid, zorgde voor een snelle vrijlating van tienduizenden langdurig gedetineerde politieke gevangenen.
Belangrijke organen van de ILO zijn o.m. het Comité voor de Vrijheid van Vergadering en het Comité voor de Toepassing van Overeenkomsten en Aanbevelingen.
De ILO heeft ook richtlijnen opgesteld voor het maatschappelijk verantwoord ondernemen van bedrijven. Dat ILO-verdragen een lange weg gaan, blijkt bijvoorbeeld uit het verbod op kinderarbeid. Al in 1919 nam de ILO een verdrag aan over de minimumleeftijd voor industriearbeiders. Pas in 1999 kwam er een verdrag over de 'ergste vormen' van kinderarbeid.
De ILO heeft in 2003 de Internationale Dag voor Veiligheid en Gezondheid op het Werk in het leven geroepen. Sindsdien wordt deze dag elk jaar op 28 april gehouden.