De boeren in het buurland van Fictivia hadden hun grond verkocht aan een groot buitenlands landbouwbedrijf. Dat bedrijf wilde op deze grond grootschalige landbouwbedrijven beginnen. Het bedrijf wilde er op grootschalige wijze maïs, katoen en soja verbouwen. De boeren die hun grond verkochten, werd beloofd dat ze op het land mochten komen werken.
Aanvankelijk hield het bedrijf woord. Er was volop werk bij het inrichten en bewerken van het terrein. Er werden bomen gekapt en hekken geplaatst. De boeren bewerkten de grond, groeven waterputten en legden irrigatiesystemen aan.
Maar toen het inrichten klaar was, was er steeds minder werk. Grote landbouwmachines namen het werk van de boeren over. Het bedrijf gebruikte machines om het land te ploegen, zaaimachines, machines om te mesten en om bestrijdingsmiddelen te strooien tegen onkruid, ongedierte en plantenziekten. Zelfs voor het oogsten werden machines ingezet. Daarom trokken de meeste boeren naar de grote stad om ander werk te zoeken.
Het bedrijf gebruikte veel kunstmest, waardoor de planten beter groeiden, en ook veel bestrijdingsmiddelen. Door de kunstmest en de bestrijdingsmiddelen raakte het grondwater vervuild. Ook bleef er steeds minder water voor de oorspronkelijke boeren over, omdat de irrigatiesystemen van het grote bedrijf veel water aan de bodem onttrokken. Bovendien werd de bodem van de akkers door de irrigatie zo nat gehouden dat er voortdurend water uit verdampte. In grondwater zit zout, al is het dan zo weinig dat je het niet kan proeven. Het zout blijft achter op de bodem als het grondwater op de bodem verdampt zodat die bodem steeds zouter, en daardoor steeds minder vruchtbaar wordt. Daardoor leverde de teelt van soja, maïs en katoen steeds minder op.
Toen de bodem helemaal uitgeput was, vertrok het bedrijf naar een ander land om daar meer geld te kunnen verdienen.
Toen waren de boeren die er nog waren, alles kwijt: hun werk, hun land, want daar wilde weinig of niets meer op groeien, en hun inkomen.