Er is nog een andere manier waarop de kosten van het ruimen van landmijnen zich terugverdienen. Dat zie je in onderstaande bron:
Een wel heel bijzonder project is opgezet door Morten Traavik, een kunstenaar uit Noorwegen. Hij zag met eigen ogen dat vrouwen die door een landmijn gehandicapt zijn geraakt vaak alleen komen te staan. Met zijn project vraagt Traavik aandacht voor dit probleem. Zijn project is de verkiezing van de 'Miss Landmijn Van Het Jaar'.
In 2008 waren er twee winnaressen: een winnares die door een jury was aangewezen en een winnares die via internet door het publiek was aangewezen. In 2008 werden de verkiezingen in Angola gehouden.
In 2009 wilde Traavik de verkiezingen in Cambodja houden, maar de Cambodjaanse regering stak daar op het laatste moment een stokje voor. Uiteindelijk zijn de verkiezingen er wel gehouden, maar in het geniep en op een geheime locatie. Dat was ook de laatste keer.
De eerste prijs was een op maat gemaakt kunstbeen van titanium (ter waarde van 12.000 euro) en 800 euro voor een opleiding naar eigen keuze. Er was kritiek op de verkiezingen, veel mensen vonden het maar een rare bedoening. Maar Traavik kreeg veel aandacht voor landmijnen en de problemen van vrouwen die er slachtoffer van zijn geworden. Daar was het hem om te doen.
Een kunstbeen van titanium is vrij bijzonder. De meeste slachtoffers krijgen een goedkoper kunstbeen, ze zijn er al vanaf 50 euro (volgens de Belgische organisatie Handicap International). Maar voor iemand in een ontwikkelingsland is 50 euro veel geld. Bovendien kunnen vooral in ontwikkelingslanden mensen die verminkt zijn geraakt moeilijk of helemaal niet aan de kost komen. Tel daarbij op de kosten van verpleging en andere zorg voor deze slachtoffers. Dan zie je waarom geld dat aan mijnen ruimen wordt besteed zich meer terugverdient naarmate dankzij het mijnen ruimen minder mensen het slachtoffer worden van een landmijn.