Apartheid op het strand
Je hebt al eerder een video over apartheid gezien. Om een betere indruk te krijgen van hoe het was om dagelijks met apartheid te maken te hebben, lees je onderstaande tekst:
Hoewel de regering de macht had om vrijwel alle kritiek op haar beleid de kop in te drukken, was er binnen Zuid-Afrika altijd wel enig verzet tegen de apartheid. Enkele niet-blanke groepen hielden demonstraties en organiseerden stakingen, en er waren veel gevallen van gewelddadig protest en sabotage. Een van de eerste - en meest gewelddadige - demonstraties tegen apartheid vond plaats in Sharpeville op 21 maart 1960; de politie reageerde op de acties van de demonstranten door het vuur te openen, waarbij ongeveer 69 zwarte Afrikanen omkwamen en nog veel meer gewond raakten. Een poging om Afrikaanstalige eisen op te leggen aan zwarte Afrikaanse studenten leidde tot de Soweto-opstand in 1976; duizenden mensen raakten gewond en honderden stierven, waaronder Hector Pieterson, wiens dood, vastgelegd op een iconische foto, internationale verontwaardiging uitlokte. Sommige blanke politici riepen op tot versoepeling van de kleine beperkingen van de "kleine apartheid" of tot de invoering van rassengelijkheid.
De apartheid kreeg ook internationale afkeuring. De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties veroordeelde de apartheid in 1973; vier jaar later stemde de VN-Veiligheidsraad unaniem voor een verplicht embargo op de export van wapens naar Zuid-Afrika. In 1985 legden zowel het Verenigd Koninkrijk als de Verenigde Staten economische sancties op aan Zuid-Afrika.
In 1993 werd een nieuwe grondwet aangenomen die zwarten en andere rassengroepen het recht gaf op zelfbeschikking en die in 1994 van kracht werd. De eerste nationale verkiezingen voor alle rassen leverden een coalitieregering op met een zwarte meerderheid onder leiding van anti-apartheidsactivist Nelson Mandela, de eerste zwarte president van het land. Deze ontwikkelingen markeerden het einde van de apartheid.