Annie is geboren in 1927. Bij het uitbreken van de oorlog is zij 13 jaar. Ze was de dochter van een hotel-restauranteigenaar en woonde in een christelijk dorp, waar strikt aan de zondagsrust werd vastgehouden. Het uitbreken van de oorlog (zondag 10 mei 1940) vond ze wel spannend. "Wij vonden het ontzettend gezellig, dat drukke gedoe in het anders zo doodstille dorp. Dat gebeurde nooit op zondag."
Hun huis annex hotel-restaurant dreigde te worden ontruimd, maar haar vader kon dat voorkomen door het op een akkoordje te gooien met de bezetter. Ze kregen inkwartiering van Duitse troepen, maar de familie mocht er blijven wonen onder voorwaarde dat Annie voor iedereen kookte. Alles en iedereen liep door elkaar: Duitse militairen, hotelgasten, onderduikers, evacués, zwarthandelaren. Niemand bemoeide zich met de ander. In de winter van 1940-1941 waren er schaatswedstrijden waar de Duitsers kwamen kijken. Op eerste kerstdag van 1944 schaatsten de Duitsers met hen mee, tot groot plezier van de dorpelingen. Op een zondag in januari 1945 hebben ze nog een sneeuwbalgevecht met de vijand en alle jongelui uit het dorp gehouden. "We hebben als gekken geschreeuwd, gegild en gelachen. De vijand deed even hard mee."
Dat is opmerkelijk want Annie, zo jong als ze was, was ook lid van de plaatselijke ondergrondse. Ze gaf haar kennis over de ingekwartierde militairen aan het verzet door. Ongevaarlijk was dat niet. Een van hun clubje is tijdens een illegale actie doodgeschoten door de Duitsers.
Nog opmerkelijker is dat Annie een geheime relatie kreeg met een van de nieuwe Duitse jongens die bij haar was ingekwartierd. Zij was 17, hij was 19. Op de eerste dag al schreef hij haar gedichten en brieven. "O jezus, de vlammen sloegen me uit. Ik heb hem snel weggestopt en ben naar m'n kamer gegaan. In prachtige gotische letters en mooi gekalligrafeerd kreeg ik een gedicht aan mij geschreven. Dat maakte zo'n indruk; zo is het begonnen."
Annie heeft haar Duitse vriend maar een paar keer ontmoet. "Wij hadden een slaapkamer beneden en het raam stond 's zomers altijd open. Ik verwachtte hem elke avond, maar hij kwam maar een paar keer. Niemand mocht het weten. Stel je voor dat mijn vader dat wist; hij had me doodgeslagen."
Hoe valt haar deelname aan het verzet te rijmen met haar liefde voor een Duitser? Annie: "Je viel gewoon op iemand. Dan zag je dat uniform niet; dan zag je alleen die kop. En iemand deed aardig tegen je en er waren natuurlijk weinig Hollandse jongens meer op straat, op het laatst praktisch geen enkele meer en als je dan iemand tegenkomt die de deur voor je openhoudt..."
Na drie maanden werd zijn compagnie overgeplaatst naar Rusland. Ze hielden wel contact per brief, maar ze heeft haar vriend nooit meer gezien.
"Ik ben wel bang geweest dat ik kaalgeschoren werd. Bijna iedere vrouw die iets tegen een Duitser had gezegd of in het openbaar met hem had staan praten, hadden ze op hun lijstjes staan. Ik kende die jongens ook die lijsten maakten. Van die snotjongens die ook vreselijk zwart handelden met de Duitsers. Dan zeiden ze: 'We hebben een lijst en jij staat er ook op.' En dan zei ik: 'Ik heb van alle zwarthandelaren een lijst en daar sta jij ook op.'"