De arrestatie van Öcalan
    Maandenlang heeft Abdullah Öcalan rondgezworven, in een poging om uit de vingers van de Turken te blijven. Öcalan is door datzelfde Turkije gedwongen om zijn schuilplaats in Syrië op te geven. Van daaruit heeft de Koerdische leider zijn PKK-strijders de laatste jaren aangevoerd. Turkije heeft de druk op Syrië zo sterk opgevoerd dat de Syrische autoriteiten waarschijnlijk niets anders konden dan Öcalan te laten vertrekken.
    Korte tijd later duikt hij op in Rusland en vindt hij een verblijfplaats in de buurt van Moskou.

    Op 12 november komt Öcalan op verzoek van een Italiaans parlementslid naar Italië, waarschijnlijk in de veronderstelling daar politiek asiel te krijgen. De PKK-leider komt in Italië van een koude kermis thuis. De Duitse justitie blijkt om zijn aanhouding gevraagd te hebben en de Italianen zien zich genoodzaakt Öcalan aan te houden en te arresteren. De PKK is in Duitsland een verboden beweging omdat ze schuldig zou maken aan illegale activiteiten als drugshandel, afpersing en moord.

    Turkije vraagt onmiddelijk om de uitlevering van Öcalan. Het beschuldigt Öcalan ervan verantwoordelijk te zijn voor de dood van 37000 mensen, gesneuveld in de strijd tegen de, voor onafhankelijkheid strijdende Koerden. De Italiaanse grondwet staat uitlevering aan Turkije niet toe omdat Turkije nog steeds de doodstraf kent.
    Hoewel Öcalan op verzoek van Duitsland is gearresteerd, vraagt Duitsland na lang aarzelen toch niet om zijn uitlevering. De regering van Duitsland, onder leiding van Schröder, probeert nog zoiets als een internationaal tribunaal te regelen. Uiteindelijk wil Duitsland hem niet hebben omdat er gevreesd wordt voor grote moeilijkheden tussen de grote Turkse gemeenschap in Duitsland en de 500.000 Koerden in dat land.
    De Italiaanse overheid laat daarop de Koerdische leider vrij. Ze hebben er echter grote moeite mee dat Öcalan vervolgens in Italië blijft en oefenen waarschijnlijk druk op hem uit te vertrekken naar . . . . Rusland.

    Op 15 januari 1999 reist hij terug naar het land waar hij vandaan kwam. Öcalan verblijft ruim een week in Moskou. Hij krijgt vervolgens tijdelijk onderdak in Griekenland - niet bepaald een vriend van Turkije. Eind januari komt Öcalan aan in Athene. Vermoedelijk voelt de Koerdenvoorman zich in Griekenland niet geheel op zijn gemak want er wordt druk gezocht naar een veiliger bestemming binnen Europa.

    Öcalan reist voor enkele uren naar Minsk in Wit-Rusland. Vandaar uit zou de Koerd op een vliegtuig naar Nederland willen stappen. Ook Nederland wil hem niet onderbrengen en geeft geen toestemming voor de landing. Naar het schijnt is de angst dat Öcalan voet op Nederlands grongebied zal zetten zo groot, dat het luchtruim urenlang voor alle verkeer is gesloten. De PKK-leider ziet af van zijn voorgenomen vlucht naar vliegveld Zestienhoven en vliegt weer terug van Minsk naar Griekenland.

    Daarna wordt het wat mistig rond zijn verblijfplaats. De Griekse geheime dienst zou hem begin februari '99 hebben ondergebracht in een zogenaamd 'safe house', een onderduikadres. We weten niet hoelang hij daar gezeten heeft. Goed twee weken later wordt Öcalan opgepakt in de Griekse ambassade in Nairobi, de hoofdstad van Kenia en ontvoerd naar Turkije. Daar is hij door de Turkse autoriteiten gearresteerd. De foto's van zijn ontvoering hebben in alle kranten gestaan. Zijn advocaten hebben bezwaar gemaakt tegen de onwettige manier waarop hun cliënt naar Turkije is gebracht.

    De Italiaanse parlementariër Ramon Mantovani, die Öcalan uitnodigde mee te gaan naar Italië, gelooft dat er achter de schermen verschillende Westerse landen druk hebben uitgeoefend op de Italiaanse regering om Öcalan geen asiel te geven. Zo zouden de Amerikanen de Italiaanse premier D'Alema hebben voorgehouden dat Turkije een belangrijke NAVO-bondgenoot is op een voor de Amerikanen zeer strategische plaats in het Midden-Oosten en ook een belangrijke handelspartner. Zo'n land provoceer je niet. Öcalan is dan wel niet rechtstreeks uitgeleverd aan Turkije, maar de gedragingen van de Westerse landen, vooral Italië en Duitsland, maar ook Nederland, hebben er wel toe geleid dat de Koerdenleider in een Turkse cel is beland. De oplossing van de Koerdische kwestie is daarmee niet dichterbij gebracht.