Anne is geboren in 1923. Bij het uitbreken van de oorlog is zij 17 jaar. Ze groeide op in Rilland-Bath in Zeeland, als jongste dochter van een landarbeidersgezin met vijf kinderen. Na de lagere school volgde zij een opleiding tot coupeuse. Voor een kind van een landarbeider was het voortgezet onderwijs niet weggelegd. "De kinderen van die herenboeren zaten niet bij ons op school, want die hadden meer verstand, dachten ze."
Vriendelijke omgang met Duitse soldaten.
De vrouwen op de foto zijn niet Anne en haar vriendin.
In Waarde, dichtbij haar woonplaats, huurde ze bij een cafébaas een zaaltje om naailessen te geven aan huisvrouwen. Daar leerde ze Walter kennen. Hij was gestationeerd bij een afweerbataljon van de Duitse luchtmacht. "Dat was in die ijzige winter van 1942 en ik was in dat cafeetje waar ik lesgaf en hij kwam daar koffiedrinken. Wij waren daar twee keer in de week en zodoende zag je elkaar nog eens."
Zij had naast haar lessen ook een handeltje met naalden, spelden e.d. Die spullen zaten in een rieten koffertje dat ze vastbond achter op haar fiets. "Daar was ik een keer mee bezig en toen kwam hij me helpen. Zodoende heb ik eigenlijk contact met hem gekregen. Toen is hij een paar keer meegefietst met mijn vriendin erbij. We hadden de grootste lol. Na een poosje vroeg hij of ik een keertje mee wilde dansen. Ik zeg: 'Nee hoor, dat ga ik niet doen. Ik vind je vreselijk aardig, maar nee dat niet.' Het was een Duitse soldaat. Dat kon je niet maken. Dat was verboden gebied."
Toch viel Anne na verloop van die tijd voor deze Duitser. Ze bleef haar nieuwe geliefde zien als een vijandelijke militair, maar ze kon de man goed scheiden van zijn functie. "Het ging om de mens. Al het andere is aangepraat. Het gaat om de persoonlijkheid van de mens. Dat hij een Duitse militair was heb ik ook niet als een belemmering ervaren om hem aardig te vinden. Het is maar hoe je als mens met elkaar om kunt gaan. Want de politiek: dat was zijn werk. Hij vond wel dat Duitsland de oorlog moest winnen, want anders hadden zij geen toekomst."
Anne raakte zwanger van haar Duitse militair en beviel in het voorjaar van 1944 in een Duits tehuis voor ongehuwde moeders in Amsterdam. Na de bevalling was ze niet meer welkom bij haar familie. "Mijn moeder zei: 'Het is een prachtig kind, maar je zorgt er zelf maar voor. Je kan niet hier blijven.' Ik ben teruggegaan naar Amsterdam."
Zij kreeg een plaats als huishoudelijke hulp bij een Duits echtpaar. Daar kreeg ze een kamertje met een opklapbed en ze mocht haar kind meenemen. Ze wist de hongerwinter te overleven door tijdig een voedselvoorraad aan te leggen, zoals ze als boerendochter gewend was.
Haar Duitse vriend was overgeplaatst en ze hoorde op gegeven moment niets meer van hem, tot de bevrijding. Toen vertelde een Duitse militair haar dat haar vriend bij een bombardement in Antwerpen om het leven gekomen was.
Bij de bevrijding werden overal vrouwen opgehaald en kaalgeschoren, maar "dat ik een kind van een Duitser had, wist gelukkig niemand."
Maar in Zeeland wisten ze dat wel. Ze werd ontboden door de burgemeester van Rilland-Bath, die haar in een interneringskamp wilde laten vastzetten. "Dan ga jij toch mee", zei ze tegen hem. "Want jij hebt in de oorlog alle namen van jongens van mijn leeftijd aan de Ortskommandant (= Duitse hoogste militair van een stad of dorp) doorgegeven. Ik zeg: 'Kijk maar.' En ik haalde een briefje uit mijn beha met de namen erop. En ik heb mijn kind opgepakt en ben weggelopen."
Over de herkomst van het briefje zei ze: "Ik heb Walter wel eens mogen bellen via een veldtelefoon en dan moest ik naar de Ortskommandant. Toen zag ik op tafel een blocnotebriefje liggen met Rilland-Bath en al die namen van die jongens erop en ik dacht Jezus, die gaan ze allemaal ophalen, allemaal jongens van mijn leeftijd. Ik dacht: ja zeg, dat kan toch niet! Ik heb dat briefje gewoon dubbelgevouwen in mijn beha gestopt en meegenomen. Die jongens ken ik, die zijn nooit opgehaald, want er was geen lijst."