Grietje is geboren in 1926. Bij het uitbreken van de oorlog is zij 14 jaar en zit ze nog op school. Ze groeit op in een protestants middenstandsgezin in het Westland (Zuid-Holland).
Grietje raakte bevriend met enkele Duitse soldaten, vooral omdat ze volgens haar "zo romantisch waren". (Niet de jongens op de foto hieronder)
"Die Duitse jongens hadden iets avontuurlijks. Ze waren veel romantischer dan de Hollandse jongens. Ik had bijvoorbeeld grote blauwe ogen. In ons dorp werd ik dikwijls daar voor nageroepen: 'klootoog'. En die Duitse jongens zeiden: 'Was hast Du schöne grosse blaue Augen' ('Wat heb je mooie grote blauwe ogen'). Ze hebben me altijd gerespecteerd, ze hebben me nooit geprobeerd tot iets te dwingen."
Na de capitulatie kreeg het gezin van Grietje vier Duitse militairen ingekwartierd. Er ontstonden vriendschapsbanden, ook omdat ze naar dezelfde kerk gingen als zijzelf. "Mijn ouders waren zeer anti-Duits, maar het waren ónze jongens. Als we naar de kerk gingen, stonden de meisjes open en bloot met ze te praten. Na hun vertrek mocht ik van mijn ouders niet meer met Duitse militairen omgaan. Ik snapte er niets van." Er waren veel meisjes die met de Duitsers omgingen, alleen de meesten deden dat stiekem.
Grietje hield via brieven in een postbus contact met haar vrienden. "Ik heb met al mijn vriendjes nooit over politiek gesproken. Ik wist niet of ze bij de Hitlerjugend of wat dan ook geweest waren. In de brieven vertelden ze nooit wat ze meemaakten. Het ging over harmonicamuziek. dat ze blij waren dat ze je weer zagen. Dat het gezellig was geweest en zo, maar nooit over politiek."
Pas na haar middelbare schooltijd kreeg ze een relatie met een Duitse militair. Ze was net 19 jaar, toen ze in mei 1945 werd gearresteerd, door leden van de Binnenlandse Strijdkrachten.
"We lagen in de tuin, toen kwamen er een stuk of vier knullen in een blauwe overall met een stengun op hun heupen. Toen moesten we meekomen." Een van hen was een leraar van de HBS die haar moeder korte tijd had geholpen om onder te duiken. Hij zat nu bij de ondergrondse en deed net of hij haar moeder niet kende.
Een buurjongen had ervoor gezorgd dat haar naam op een lijst van de BS kwam te staan. De vier bewapende BS'ers voerde haar weg langs een juichende menigte die scandeerde: 'Knip ze de koppen kaal!'
Grietje werd meegenomen en in de kabelfabriek gezet. Daar dwong een bewaker de 'moffenmeiden' te dansen en te springen totdat zij er van honger en uitputting bij neervielen. "Hij zei dan: 'Lellebellen, en nu springen.' Sindsdien kan ik het woord 'lellebel' of woorden met die strekking niet meer horen; dan gaan mijn haren recht overeind staan."
Ze werd in een open vrachtauto met vijftig andere vrouwen naar een kazerne in Apeldoorn gebracht. Ze werden ontluisd, kennelijk omdat men ervan er uit ging dat een 'moffenmeid' met veel verschillende Duitse partners seks zou hebben gehad. "En dan sta je dan, in je nakie, oud, jong, allemaal mager. Daar moesten we ons wassen. En al die bewakers maar kijken en langslopen en natuurlijk opmerkingen maken van 'Heb je je daar wel goed gewassen?'" Ze vertelde dat regelmatig 'moffenmeiden' 's nachts uit de cel werden gehaald om misbruikt te worden door de bewakers.
In het kamp onderging ze het knipritueel. "Ik moest op een stoel gaan zitten. Mijn haar, ik had lang haar, werd door de 'kapper' met zo'n tondeuse geschoren. Dat was vreselijk koud. Toen hij klaar was, heb ik tegen hem gezegd: 'Zegt u maar hoeveel het kost, ik kom het later wel betalen.' Nee, ze hebben bij mij geen traan gezien, geen enkele. Ik wist dat ik geen hoer was."
Na het knippen moest zij dag en nacht een dik stuk touw om haar nek dragen, met daaraan een zinken driehoek met een gat en nummer erin. Zo'n plaatje betekende dat ze een 'moffenhoer' was.
Grietje kreeg in juli 1945 in het kamp difterie en werd uit angst dat zij anderen zou besmetten uit het kamp ontslagen en met huisarrest weggezonden.