Hanna is geboren in 1920. Bij het uitbreken van de oorlog is zij 20 jaar. Ze groeide op in een Rotterdams arbeidersgezin met zes kinderen. De jongens mochten doorleren, de meisjes in het gezin moesten na de lagere school gaan werken.
Hanna vond werk in de kantine van het warenhuis 'Galeries Modernes'. Via een vriendin ontmoette ze in 1940 de Duitse soldaat Karl en na enige tijd kregen ze een relatie.
Met haar vriend sprak ze niet over politiek. "Daar hebben we nooit over gesproken. Dat heeft mij helemaal nooit geïnteresseerd: die hele Hitler niet en wat erom heen draaide."
Bij het eerste seksueel contact vlak na Kerstmis 1941 werd ze prompt zwanger. Onder druk van haar familie liet ze zich opnemen in een Duits tehuis voor ongehuwde moeders in Amsterdam. In de Nederlandse tehuizen werden de vrouwen die een kind van een Duitser verwachtten vaak slecht behandeld. Bovendien hadden de Duitse tehuizen veel betere materialen dan de Nederlandse.
Hanna roemde de begeleiding door de doktoren en verpleegsters daar ("Buitengewoon goed"), maar kreeg in Amsterdam geen bezoek van haar familie en ook haar Duitse vriend liet niets van zich horen.
Een door Duitsers gerunde kliniek in Nederland
Al een paar weken na de bevalling mocht Hanna terug naar Rotterdam. Ze kreeg een Duitse onderhoudsuitkering van 30 gulden per maand en voor de winter een extra mud kolen.
Hanna prees zichzelf gelukkig dat zij na haar bevalling met haar kind bij haar ouders mocht wonen. Voor de meeste meisjes die een kind kregen in de Duitse kraamkliniek bestond die mogelijkheid niet. Zij moesten hun kind laten verzorgen in een kindertehuis of deden er afstand van. Deze meisjes werden zwaar onder druk gezet om hun kind af te staan voor een kinderloos echtpaar. Hanna wist dat in de kraamkliniek de mogelijkheid bestond om afstand te doen: "De meeste meisjes die daar kwamen, gingen zonder kind weer weg. Ik heb vrachtwagens gezien met mandjes (met baby'tjes). Die zullen niet in Nederland gebleven zijn. Ik ben toch niet gek. Ik weet ook dat ze in de kliniek hartstikke blij waren als er weer eens een jongen geboren was. Dat hoorde ik van die meisjes. Ze waren blijer met een jongen dan met een meisje."
Iedereen bij haar in de buurt wist dat ze een kind van een Duitser gekregen had. Hanna wist ook dat de POD in Rotterdam over lijsten met namen van 'moffenmeiden' beschikte. "De BS ging met een heleboel namen de adressen af. Ze vroegen nog aan mijn vader: 'Waar is die ander [haar zusjes]?' 'Dan zul je naar Duitsland moeten', zei mijn vader. Nou, en toen kwamen ze naar mij en namen mij mee naar beneden en hebben midden op de Mathesserdijk happen uit mijn haar geknipt en smeerden menie erin. Mijn jongste broer heeft het eruit gewassen."
Hanna kreeg na het kaalscheren ook nog een taakstraf. Zij moest zich elke dag bij de geallieerde militairen melden om schoon te maken.