Burundi
1 – Waar draait het om?
2 – Welke partijen?
3 – Chronologie
4 – Conflictbemiddeling
5 – Rondom conflicten
6 – Vooruitzichten
7 – Meer informatie op Internet
Oppervlakte:
27830 km2
water 2180 km2,
land 25650 km2
( 0,8 x Nederland)
Bevolking:
aantal inwoners 6.096.156
Vlagbeschrijving
Een
wit diagonaal kruis verdeelt de vlag in twee rode vlakken (boven en
onder) en twee groene vlakken links en rechts. In het centrum is een
witte cirkel met drie zeshoekige sterren die in driehoeksvorm geplaatst
zijn. (een ster boven, twee sterren beneden).
Kleuren en symbolen
Groen staat voor hoop, rood
voor de offers gebracht voor de onafhankelijkheid en wit voor heet
verlangen naar vrede. De drie sterren slaan op de wapenspreuk van
Burundi: Eenheid, Arbeid, Vooruitgang. Ze staan ook voor de drie
bevolkingsgroepen de Hutu, Tutsi en de Twa. Het diagonale kruis is
waarschijnlijk afgeleid van de voormalige Belgische
luchtvaartmaatschappij Sabena.
Waar draait het om?
Hoofdoorzaak
De Tutsi minderheid (14%) heeft vanouds
meer rechten dan de Hutu-meerderheid (85%). De Tutsi’s hebben steeds
regering en leger gedomineerd. Ook in economisch, militair en
maatschappelijk opzicht domineren de Tutsi’s: zij zijn de bazen en de
Hutu’s zijn de knechten. Deze ongelijke verhouding leidde tot
spanningen en bloedige moordpartijen.
Hutu- en Tutsivrouwen tijdens een bijeenkomst van het Women’s Peace Center of Burundi
Alle macht aan de Tutsi
Die verhouding is in de
loop van de geschiedenis ontstaan. De oorspronkelijke bevolking het
huidige gebied van Burundi zijn de Twa. Zij maken nu ongeveer 1% van de
totale bevolking uit. Ze leefden als jagers-verzamelaaars. Later
ontwikkelden zij zich tot zeer kundige pottenbakkers. Hun kunstige
producten maakten ze niet alleen voor zichzelf maar ook voor volkeren
die in het gebied kwamen wonen, de Hutu en later de Tutsi.
De Hutu maken nu de grootste etnische groep uit (85%). Ze zijn
oorspronkelijk afkomstig uit het gebied dat nu Kameroen heet. Ze zijn
vanaf 700 voor Christus naar het gebied van Burundi verhuisd omdat door
klimaatverandering de Sahara zich steeds verder naar het zuiden
uitbreidde. De meeste Hutu’s zijn (nog steeds) akkerbouwers.
De Tutsi’s vestigden zich waarschijnlijk vanaf de dertiende eeuw in
het gebied. Zij waren veehouders die in de plateaus tussen de Grote
Meren op zoek waren naar weilanden. De Tutsi-samenleving was
hiërarchischer opgebouwd dan die van de Hutu. Iemands sociale positie
werd bepaald door de grootte en kwaliteit van zijn kudde. Militair
prestige en respect voor aristocratie staan centraal in de
Tutsi-samenleving. Toch namen de Tutsi vanaf hun intocht in Rwanda en
Burundi de taal, politieke organisatie in koninkrijken en de éne god
Imaana over. Maar van een volledig opgaan in de Hutu-samenleving was
geen sprake. Hoe op den duur de minderheid van Tutsi-veehouders erin
geslaagd is de Hutu-meerderheid te onderwerpen is een gevolg van de
strijd om de steeds schaarser wordende grond. Voor hun grote veekuddes
hadden de Tutsi uitgestrekte weilanden nodig. Tot de 17 de eeuw was er
grond genoeg en leefden de akkerbouwers en veetelers vreedzaam naast
elkaar. Daarna veroverden de machtige Tutsi-legers steeds meer
Hutu-koninkrijken.. Een gedeelte van de Hutu-akkerbouwers werd door
pachtcontracten afhankelijk van de Tutsi-veeboeren. Later werd het
pachtsysteem een symbool van de onderdrukking van de Hutu. Volgens
antropologen zijn de mensen die zich Tutsi noemen niet allemaal zuivere
afstammelingen van de oorspronkelijk Tutsi’s. Er vonden huwelijken
plaats tussen de beide bevolkingsgroepen en sommige rijke Hutu-boeren
klommen op tot de status van Tutsi.
Volgens een aantal deskundigen kun je daarom zeggen dat er sprake is
van twee sociale klassen.De Belgisch kolonisatoren en de Katholieke
kerk kozen voor samenwerking met de Tutsi’s. Het Belgische bestuur
voerde legitimatiebewijzen met de vermelding van bevolkingsgeroep. De
Belgische verdeel- en heerspolitiek heeft de tegenstellingen tussen
Hutu’s en Tutsi’s verscherpt.
Tutsi’s kregen de belangrijkste functies in leger en bestuur. Hun kinderen kregen de beste opleidingen.
Oorzaken recente conflicten
Als oorzaken van het conflict in Burundi worden in de literatuur de volgende zaken genoemd:
• Discriminatie in het verleden: Sinds Burundi in 1962
onafhankelijk werd hebben door Tutsi’s beheerste regimes de Hutu’s
gediscrimineerd;
• De last van een geschiedenis vol geweld: de geschiedenis van
Burundi als onafhankelijk land wordt gekenmerkt door talrijke
staatsgrepen of pogingen daartoe en door geweld tussen gemeenschappen.
Gewelddadigheden vonden plaats in 1965, 1966, 1972, 1987, 1988, 1989,
1991, 1993 en 1996. Deze opeenvolging van slachtingen heft een
geweldscultuur doen ontstaan die kan moeilijk worden ontmanteld;
Tutsi-militairen
•
Alleen de staat heeft zeggenschap over de nationale hulpbronnen: De
bevolking leeft voor het overgrote deel op het platteland en doet aan
landbouw om in haar levensonderhoud te voorzien. De kleine industriële
sector in het land blijft voor het merendeel beperkt tot productie voor
de locale markt en voor export dat zich tegenover internationale
concurrentie nauwelijks staande kan houden met exportproducten als
koffie en thee die tot voor kort door staatsbedrijven werden
geproduceerd. De regeringsmacht valt vrijwel samen met de macht over de
economische hulpbronnen;
• Leiders die verdeeldheid zaaien: de leiders van de politieke
kampen in het land hebben zich bezig gehouden met volksmennerij en
daarbij soms opgeroepen tot geweldpleging.
Welke partijen zijn betrokken bij het conflict?
De botsingen tussen de etnische groepen worden gaande gehouden door
een voortdurende machtsstrijd tussen de politieke elite van de Hutu’s
en die van de Tutsi’s die allebei toegang proberen te verkrijgen tot de
beperkte economische hulpbronnen van het land door de staatsmacht in
handen te krijgen.
Er is niet alleen strijd in Burundi: in het
hele Grote Meren gebied is in een conflictsituatie. Milities van
Tutsi’s, Hutu’s en andere etnische groepen , gewapende bendes,
regeringslegers gaan door met de strijd in gebieden van Burundi, de
Democratische Republiek Congo, Rwanda en Uganda. Inzet van de strijd is
het onder controle krijgen van dichtbevolkte gebieden en de gebieden
met natuurlijke rijkdommen. natuurlijke bronnen. Hoewel staatshoofden
er op aandringen het conflict te beëindigen is er altijd wel ergens in
het gebied een gewapend conflict.
Leger
Het
nationale leger van Burundi wordt nog steeds beheerst door de
Tutsi-minderheid. Er zijn wel plannen om meer Hutu’s te rekruteren maar
deze zijn nooit uitgevoerd. Buyoya’s besluit om jonge militante Tutsi’s
in de strijdkrachten op te nemen maakte de dominante rol van de Tutsi’s
nog groter.
Het Burundese leger stond tot midden jaren ’90 bekend
om zijn gebrek aan vaardigheid. Daarna zijn de discipline en de
gevechtskracht ervan naar men zegt verbeterd en dat komt voor een groot
deel door de toeneming van gewapende aanvallen door haar
Hutu-tegenstanders en ook onder druk van internationale kritiek op de
manier waarop zij met mensenrechten omgaat. Maar er nog steeds
regelmatig sprake van willekeurige moordpartijen en andere schendingen
van mensenrechten.
Na het Arusha-vredesakkoord worden er wel meer Hutu’s in het leger
opgenomen. Ook de voormalige rebellen van de FDD (zie hieronder) gaan
deel uitmaken het regeringsleger
Gewapende Hutu-milities
De gewapende
Hutu-oppositie bestaat uit drie politieke bewegingen: de Nationale Raad
voor de Verdediging van de Democratie of CNDD, de Partij voor de
Bevrijding van het Hutu-volk of Palipehutu en Umbumwe. Iedere beweging
heeft zijn eigen gewapende afdeling.
Bij de CNDD is dat de Strijdkrachten voor de Verdediging van de
Democratie of FDD, opgericht in 1994. Van deze organisatie maken ook
enkele Tutsi’s deel uit.
De Palipehutu/FLN, opgericht in 1980, opereert voornamelijk vanuit
het voormalige Zaïre en Tanzania. De FLN aanvaard het Arusha
vredesakkoord als enige Hutu-militie niet.
Het Front voor Nationale Bevrijding of FROLINA dat bij Umbumwe hoort
en eind jaren ’80 is ontstaan hoofdzakelijk in het zuiden en westen van
het land opereert.
In 1998 gingen de CNDD en zijn militaire vleugel uit elkaar toen de
militaire commandant kolonel Jean-Bosco Ndayikengurukiye probeerde om
Leonard Nyangoma af te zetten als de politieke leider van de CNDD. Maar
Nyangoma beweert nog steeds voorzitter te zijn van de CNDD en hij wordt
door buitenlandse diplomaten nog steeds gezien als de officiële
vertegenwoordiger..
Gewapende Tutsi-milities
Aan de andere kant van
het politieke spectrum bevinden zich de milities van jonge Tutsi’s
waarvan de leden worden gevonden onder jongeren in de stad die wel een
opleiding hebben gevolgd maar geen werk hebben. Buyoya probeerde
ontspanning in de bestaande situatie te brengen door op grote schaal
werkloze jonge Tutsi’s in het leger in te lijven.. Deze rekruten waren
tot dan toe de strijders van milities waar men geen greep op kon
krijgen, de zogenaamde ‘Sans Échecs’ en ‘Sans Défaites’.
Chronologie van het conflict
1600-1700
Tutsi-legers veroveren
Hutu-koninkrijken. Een gedeelte van de Hutu-akkerbouwers wordt door een
pachtsysteem afhankelijk van de Tutsi-veetelers.
1916 -1923
Burundi wordt in 1916 door een Belgisch-Congolese overmacht op de Duitsers veroverd
In
opdracht van de Volkerenbond worden Rwanda en Burundi een Belgisch
mandaatgebied. Later bestuurt België het land in opdracht van de VN.
1959
Na etnisch geweld in Rwanda vluchten Tutsi’s naar Burundi.
1962
Burundi wordt een onafhankelijke monarchie
onder koning Mwambutsa V. Tussen 1962 en 1965 wisselen vijf regeringen
elkaar af waarin Hutu’s en Tutsi’s ongeveer gelijke zetelaantallen
hebben.
1963
Duizenden Hutu’s vluchten na etnisch geweld naar Rwanda
1965
In januari lopen de spanningen hoog op na
de moord op de Hutu-president Ngendandumwe.Bij de verkiezingen in mei
krijgen de Hutu’s een ruime meerderheid in het parlement. De
Tutsi-politici erkennen de verkiezingen niet en krijgen de koning zover
dat hij een Tutsi-president benoemd. De politieke crisis en de
couppoging die daarop volgde , leidden tot het afslachten van vrijwel
de gehele politieke bovenlaag van de Hutu’s.
1972
Een couppoging leidt tot een massamoord
waarbij naar schatting 150.000 Hutu’s omkomen. Circa 200.000 mensen
vluchten naar Zaire. (nu DRC)
1987 – 1993
Majoor Pierre Buyoya pleegt een
geslaagde staatsgreep. In 1993 organiseert hij voor het eerst weer
verkiezingen. Bij de presidentsverkiezingen in juni wint de Hutu
Ndadayé van zittend president Buboya. In oktober wordt de nieuwe
president vermoord. Hutu-boeren vormen bendes en vermoorden duizenden
onschuldige Tusti-brugers. Het voor 99% uit Tutsi’s bestaande leger
richt grote slachtpartijen aan onder de Hutu-bevolking. Er vallen naar
schatting 50.000 doden.
1994
De nieuwe gematigde Hutu-president
overlijdt samen met zijn Rwandese collega na een vliegtuigongeluk (een
aanslag?). Er volgt weer een politieke crisis en etnisch geweld.
1996
Majoor Buyoya grijpt weer de macht. Hij
ontbindt de Nationale Vergadering en verbiedt politieke partijen.
Aangrenzende landen besloten hierop tot economische boycot.
1998-2004
In 1998 beginnen vredesbesprekingen in
Arusha onder leiding van Nyerere Een jaar wordt de boycot opgeheven. Na
het overlijden van Nyerere neemt Nelson Mandela de taak van
vredesbemiddelaar over. In 2000 komen de Burundese regering en alle 17
politieke partijen tot een akkoord. Er worden meer Hutu’s in regering
en leger opgenomen en er is een overgangsregeling afgesproken:
• Vanaf november 2001 is Buyoya (Tutsi) en Ndayizeye (Hutu)
vice-president. Na 18 maanden komt er een wisseling. Ndayizeye wordt
president en Kadega (Tutsi) vice-president. Daarna volgen in november
2004 verkiezingen.
Begin 2004 is er nog een Hutu-groepering (FNL) die zich tegen het akkoord verzet.
Conflictbemiddeling
Binnenlands
De regering probeerde bevolkingsgroepen op het platteland en
rebellengroepen van elkaar te scheiden door in 1996 een beleid te
starten van gedwongen herhuisvesting.. Op het hoogtepunt van dit beleid
waren er 300.000 mensen ‘gehergroepeerd’ in 40 tot 45 kampen. De
overgrote meerderheid van de kampbewoners zijn Hutu’s maar er zijn ook
enkele Tutsi’s bij.
Hutu’s in een hergroeperingskamp
Als onderdeel van de officiële nationale campagne voor stabiliteit
lanceerde oresident Buyoya in april 1998 een programma om burgers te
beschermen tegen aanvallen van Hutu-milities. Als onderdeel van dit
programma voorzag de regering dorpsbewoners van geweren en granaten.
Sommige dorpelingen hielpen het leger bij de handhaving van de orde.
Hoewel het geweld in ‘98 en ’99 aanzienlijk is afgenomen, blijven er
slachtpartijen voorkomen. Buyoya probeerde ontspanning in de bestaande
situatie te brengen door op grote schaal werkloze jonge Tutsi’s in het
leger in te lijven. Deze rekruten waren tot dan toe de strijders van
milities waar men geen greep op kon krijgen, de zogenaamde ‘Sans
Échecs’ en ‘Sans Défaites’.
Ook trad Buyoya hard op tegen mensen in het leger die de
mensenrechten schenden. Meer dan 200 soldaten die hier schuldig aan
waren bevonden kwamen in de gevangenis terecht.
De rondetafelconferentie van Gitega (1998) was een krachtige impuls
voor het nog steeds wankele binnenlandse vredesproces. Deze bijeenkomst
zorgde ervoor dat leiders van verschillende etnische en politieke
groepen openhartig met elkaar konden spreken en dat hielp om een
consensus tot stand te brengen over de nieuwe overgangsconstitutie.
Volgens sommige waarnemers van het Ethnic Conflict Research Project
(ECOR) hebben de initiatieven bij elkaar genomen laten zien dat de
regering en andere belangrijke spelers sinds 1998 aantoonbaar
vooruitgang hebbeen geboekt bij de conflictbeheersing in Burundi.
De Nationale Vergadering werd in 1998 uitgebreid (van 81 naar 121
leden) zodat er plaats kwam voor leden van oppositiepartijen en
onafhankelijke leden uit de ‘burgermaatschappij’. Gematigde elementen
in beide kampen leken aanzienlijk meer invloed te krijgen in de
politieke arena. Dat maakte een doorbraak mogelijk.
buitenlands
Vele internationale NGO’s proberen in Burundi de vrede te
bevorderen. Ze werken daarbij steeds meer met elkaar samen en met
regeringen en met internationale donors. International Alert was de
eerste internationale organisatie die in Burundi preventieve
programma’s probeerde uit te voeren. Het probeerde mensen van
verschillende etnische komaf bij elkaar te brengen om oog in oog met
elkaar te praten.Ook werd met buitenlandse hulp een radiostation
opgezet met de bedoeling onpartijdige berichtgeving te verzorgen en de
verzoening tot stand te brengen. Ook de kerkelijke organisaties
probeerden de groepen dichter bij elkaar te brengen.
Radio Studio Ijambo (Kurundi voor ‘wijze woorden’)
Het Arusha Peace Proces
Regionale leiders onder aanvoering van ex-president Nyerere van
Tanzania spreken in 1996 af Burundi sancties op te leggen. Deze blijven
van kracht totdat er meer politieke vrijheid komt en er gesprekken
komen tussen de verschillende groeperingen in Burundi. In 1999 was het
zover, de sancties werden opgeheven.
Mandela tijdens het overleg in Arusha
Na de dood van Nyerere (oktober 1999) nam Nelson Mandela zijn rol
over. Hij zette vaart achter het overleg. Zijn voorstel werd
aangenomen. Dit hield het volgende in: Er komt een overgangsregering
met 18 maanden een Tutsi president en een Hutu vice-president. Daarna
worden de rollen omgekeerd. Vervolgens worden in november 2004
verkiezingen gehouden.
Vanaf november 2001 is (zoals afgesproken) Buyoya (Tutsi) en
Ndayizeye (Hutu) vice-president. Na 18 maanden komt er een wisseling.
Ndayizeye wordt president en Kadega (Tutsi) vice-president. Verder is
afgesproken In het vredesakkoord van november is onder meer afgesproken
dat meer Hutu’s in de regering worden opgenomen en dat het
regeringsleger de FDD-rebellen opneemt
In 2004 werken drie van de vier Hutu-groeperingen mee met het voorstel. Alleen de FNL is het niet eens met het akkoord.
Verder zijn er afspraken gemaakt over een Afrikaanse vredesmacht in
Burundi. Aan deze AMIB doen in totaal 3500 militairen uit Zuid-Afrika,
Mozambique en Ethiopië mee. De kans bestaat dat deze vredesmacht opgaat
of vervangen wordt door een VN-vredesmissie.
Rondom conflicten
Mensenrechten
Mensenrechten-organisaties
waaronder Amnesty International hebben hun bezorgdheid uitgesproken
over ‘het beleid van ‘regroupement’. Tijdens dit beleid zijn naar men
beweert honderden mensen door het leger omgebracht. Ook zijn er huizen
verwoest, zijn oogsten in brand gestoken en is de bedrijvigheid op
boerderijen sterk verminderd. De omstandigheden in de overgebleven
kampen blijven slecht en veel mensen hebben daar ziektes of zijn
ondervoed. In de ‘camps de regroupement’ hebben militairen zich
schuldig gemaakt aan verkrachting van vrouwen en kinderen en ook
blijven er rapporten komen van massa-executies van burgers in deze
kampen. Gewapende verzetsbewegingen zijn dorgegaan met het voeren van
aanvallen van dorpen kampen met mensen die van huis en haard zijn
verdreven.Ondanks kritiek vanuit het buitenland begint de regering in
september 2000 opnieuw met gedwongen herhuisvesting van mensen in
kampen nadat er wekenlang aanvallen zijn geweest op Bujumbura. Volgens
Amnesty International werden er op die manier 260.000 mensen
gehergroepeerd.
Zowel de rebellen als het regeringsleger maken gebruik van
kindsoldaten. In maart 2004 doet Amnesty een oproep aan alle partijen
de 7000 soldaten die jonger zijn dan 18 te ontwapenen en naar huis te
sturen.
Uit het Amnesty jaarrapport van 2003:
Gedurende heel 2002 bleef
er een burgeroorlog woeden. Mensenrechtenschendingen, met name de
buitengerechtelijke executie van ongewapende burgers door de
strijdkrachten, namen alarmerend toe. Gewapende politieke groeperingen
maakten zich op grote schaal schuldig aan schendingen tegen de
burgerbevolking, waaronder onwettige moordpartijen. Alle partijen
plunderden en verwoestten bezittingen. Ook waren er berichten over
politiek gemotiveerde en willekeurige arrestaties, marteling en
“verdwijningen” door nationale veiligheidstroepen. Duizenden mensen,
onder wie kinderen, zaten langdurig in detentie zonder te zijn berecht.
Ten minste vijftig doodvonnissen werden uitgesproken. Honderdduizenden
mensen werden van huis en haard verdreven, van wie sommigen verstoken
bleven van humanitaire hulp. Duizenden mensen vluchtten naar
buurlanden. Het conflict in de Democratische Republiek Congo (DRC)
bleef de politieke en mensenrechtensituatie in Burundi nadelig
beïnvloeden.
Armoede en gezondheidszorg
Burundi behoort door de oorlog inmiddels tot het op twee na armste
land van de wereld. Het bruto Nationaal Product liep in 10 jaar met 20%
terug, het aantal kinderen vanaf zes jaar dat naar school gaat nam af
van 70 tot 28%. De buitenlandse donorgelden voor ontwikkeling zijn 66%
minder dan vroeger en de inflatie bedraagt 100%. De overheidsbegroting
van iets meer dan 100 miljoen dollar laat zien hoe klein de economie is
geworden. De staatsschuld bedraagt een miljard dollar. (Bron: NRC 2003)
De
regering heeft in november 2003 het gebruik van fietstaxi’s verboden,
omdat ze bang is dat rebellen ze gebruiken om in de stad te infiltreren
De bevolking van Burundi, waar al tien jaar een burgeroorlog woedt,
gaat gebukt onder systematisch en aanhoudend geweld. De
levensverwachting is gedaald van 60 naar 40 jaar en bijna 300.000
Burundezen kwamen om het leven. Twee jaar geleden (in 2001) werd een
overeenkomst voor het delen van de macht getekend die een sprankje hoop
op vrede gaf. Ondanks dat ging de oorlog onverminderd door in de
Burundese steden en op het platteland. Er is slechts één arts per
100.000 mensen (een van de laagste percentages ter wereld) en door het
geweld en het tekort aan medische voorzieningen heeft het overgrote
deel van de bevolking geen enkele toegang tot medische zorg.
Overheden in de buurlanden die onderdak bieden aan de 790.000
Burundese vluchtelingen zetten hen onder druk om terug te keren naar
huis. Maar de repatriëringsprogramma’s onder leiding van internationale
organisaties zijn slecht georganiseerd en hebben te weinig geld.
Sindsdien gaan de aanvallen op burgers in de hoofdstad en op het
platteland door, ondanks een recente doorbraak in de onderhandelingen
tussen de overheid en de belangrijkste rebellengroepering. De aanvallen
onderstrepen de harde waarheid dat dit land, waar het zogenaamd vrede
is, niemand veiligheid kan bieden. (bron: Tien humanitaire crises van
2003, Artsen zonder Grenzen).
Vooruitzichten
Volgens Jan van Eck van het Zuid-Afrikaanse Centrum voor
Conflictbeheersing in een interview met de Radio Nederland Wereldomroep
(december 2002) moeten we na het vredesbestand niet te optimistisch
zijn:
“Jammer genoeg heeft men in het hele vredesproces meer aandacht
gegeven aan de technische details van het akkoord dan aan het opbouwen
van vertrouwen tussen de partijen. Het wantrouwen tussen de partijen is
grotendeels gebleven. Daarom denk ik niet dat we nu bij een werkelijke
oplossing zijn. Het vredesproces zal nog enige tijd en moeite vergen,”
Hoewel de Tutsi’s 14% van de bevolking uitmaken, bekleden zij de
belangrijkste posten. Vooral de Tutsi-dominantie in het leger is de
Hutu’s een doorn in het oog. Maar de Tutsi’s willen hun positie in het
leger niet opgeven. Zij zijn de genocide van 1994 in buurland Rwanda
nog niet vergeten. Toen werden in drie maanden tijd 800.000 Tutsi’s en
gematigde Hutu’s vermoord.
Bij het Arusha-akkoord is afgesproken dat het leger voor de helft
uit Tutsi’s zal bestaan en voor de helft uit Hutu’s. Hierdoor is een
eerste obstakel voor vrede uit de weg geruimd. Maar er zullen nog heel
veel stappen moeten volgen voordat de wapens echt zwijgen.
Ook
na het nieuwe vredesakkoord van Pretoria (oktober 2003) willen de
rebellen van het FNL niet meewerken. In 2004 zijn 3000 vredestroepen
van de Afrikaanse Unie actief in Burundi. Als de rebellen de wapens
willen neerleggen, kunnen ze door de vredesmacht kunnen worden
opgevangen. De toekomst moet uitwijzen of dit gebeurt. Pas als de
rebellen zich aanmelden bij de vredesmacht durven de Burundezen te
geloven dat het vredesakkoord dit keer geen dode letter is.
Hutu-rebellen
Bron van de tekst: Radio Nederland Wereldomroep: www.rnw.nl
Meer informatie op Internet:
Rapporten over Burundi (Amnesty International):
http://web.amnesty.org/library/eng-bdi/index
Het laatste nieuws over Burundi en
verwijzingen naar landinformatie, de geschiedenis van het conflict, de
leefomstandigheden, economie, mensenrechten, vluchtelingen,
hulporganisaties en media:
http://www.reliefweb.int/
Timelime Burundi (BBC):
http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/africa/country_profiles/1068991.stm
Country profile (BBC): Burundi
http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/africa/country_profiles/1068873.stm
Landeninfo van het World Factbook van de CIA
http://www.odci.gov/cia/publications/factbook/geos/by.html
Instutute for Social Security Studies Pretoria . Met uitgebreide landinformatie, recente situatiebeschrijvingen en documentatie.
http://www.iss.co.za/AF/profiles/Burundi/burundi1.html
Uitgebreide informatie over de situatie van ontheemden in Burundi
http://www.db.idpproject.org/Sites/idpSurvey.nsf/wCountries/Burundi
Landendossier Burundi van het Ministerie van Buitenlandse Zaken
http://www.minbuza.nl/land-burundi
|
