Oppervlakte: 1.030.700 km2 (30x Nederland).
Hoofdstad: Nouakchott.
Aantal inwoners: 3,13 miljoen.
Aantal inwoners per km2: 3,1.
Grootste godsdienstige groepen: Vrijwel de hele bevolking is islamitisch.
Officiële taal: Arabisch.
Gesproken worden ook Frans, Pulaar, Wolof, Sominke en Hassaniuya.
Grootste bevolkingsgroepen: Van de bevolking is 30% Moors, d.w.z. van gemengd Berberse en Arabische afkomst. 30% van de bevolking is zwart. Het overige deel is van gemengd Morse en zwarte afkomst.
Buurlanden: Westelijke Sahara (waar Marokko een claim op heeft), Senegal, Mali en Algerije.
Nationale feestdag: Onafhankelijkheidsdag op 28 november. |
 |
Klimaat: woestijnklimaat, het hele jaar door warm. Vooral in maart en april komen daar zand- en stofstormen voor. Dan waait vaak de sirocco vanuit de Sahara. Ook kampt het land regelmatig met langdurige droogte.
Staatsvorm: Republiek. Een regering van militairen onder leiding van Mohammed Ould Abdel Aziz bestuurt het land. In Mauritanië heeft iedereen van 18 jaar of ouder kiesrecht.
Geschiedenis
Rond 700 ontstond in het huidige Senegal, Mauritanië en Mali het koninkrijk Ghana. Het werd een belangrijke doorvoerplek voor de handel van het zuiden naar het noorden. Vooral goud en ivoor vonden via het koninkrijk hun weg naar landen in Noord-Afrika. Eind 11e eeuw vielen islamitische strijders vanuit Marokko het rijk binnen en veroverden het. Daarmee deed de islam zijn intrede in Mauritanië.
Daarna ontstond het rijk van het volk de Malinké. Mali, een buurland van Mauritanië, is naar dit volk genoemd. Een deel van Mauritanië kwam in dit rijk te liggen, het overige deel in een ander rijk, dat van de Songhaï. Vervolgens werd het noorden bestuurd door emirs die de Arabische taal in het land brachten.
In de 17e eeuw vestigden de stammen van de Maghfras een staat in Mauritanië. Daarna bleef het noorden in handen van emirs terwijl het overige deel van het land deel uitmaakten van, eveneens islamitische rijken zoals dat van de Oualo en van de Fouta-Toro. Deze rijken waren vaak in oorlog met de emiraten in het noorden.
In 1902 kreeg Frankrijk Mauritanië in zijn macht, al bleven de emiraten in het noorden zich jarenlang tegen de Fransen verzetten. Het land ging deel uitmaken van de Franse kolonie Frans West-Afrika. Vanaf 1946 was het geen echte kolonie meer, maar bleef het onder Franse soevereiniteit.
Tien jaar later kreeg het een zekere autonomie. In 1958 riepen de binnenlandse bestuurders van het land de Islamitische Republiek Mauritanië uit en op 28 november 1860 werd het land helemaal onafhankelijk.
De geschiedenis van Mauritanië na 1960 staat in het teken van drie zaken:
- Spanningen tussen mensen van Moorse en van zwarte afkomst: De Moren maken min of meer de dienst uit in het land, de zwarten voelden zich achtergesteld en werden dat ook. Zo bestond tot 1981 nog de slavernij waarbij zwarte slaven in dienst waren van Moren. Deze etnische tegenstelling heeft zijn wortels in de periode waarin de emiraten in het noorden vaak vochten tegen rijken in het zuiden. Vooral tussen 1960 en 1978 probeerde de Mauritaanse regering eenheid in het land te brengen.
 De kwestie-Westelijke Sahara: Dit gebied ligt tussen Mauritanië en Marokko in. Eerst was het een Spaanse kolonie. In 1974 trokken de Spanjaarden zich uit het gebied terug. Marokko beschouwde de voormalige kolonie als deel van zijn grondgebied en doet dat nog steeds. Ook Mauritanië had een claim op het gebied. Marokko veroverde het grootste deel van het gebied en Mauritanië de rest. Toen begon de rebellenbeweging Polisario oorlog te voeren tegen de Marokkaanse en Mauritaanse bestuurders van het gebied. De beweging kreeg steun van Algerije. Voor Mauritanië liepen de kosten van de oorlog zó hoog op dat de economie van het land er zwaar onder gebukt ging. Om die reden trok Mauritanië zich in 1979 terug uit de Westelijke Sahara. Daarna vocht de Polisario tegen de Marokkaanse bestuurders van het gebied. In 1991 sloot de beweging een wapenstilstand met de Marokkaanse regering. De Verenigde Naties bepaalden toen dat de bevolking van het gebied mocht stemmen over aansluiting bij Marokko of onafhankelijkheid. Dat is echter nog steeds niet gebeurd. Wel heeft de Westelijke Sahara een eigen regering die door tientallen landen is erkend.
Polisario-strijders
- Een onstabiel landsbestuur: Mauritanië heeft diverse militaire staatsgrepen meegemaakt. De eerste vond in 1978 plaats. De junta die toen aan de macht kwam, sloot vrede met de Polisario en haalde de Mauritaanse troepen uit de Westelijke Sahara weg. In 1984 pleegde een hoge officier genaamd Maaouya Ould Sid Achmed Taya een staatsgreep en bestuurder het land vervolgens met ijzeren hand tot hij in 2005 zelf werd afgezet. De nieuwe machthebbers voerden democratische hervormingen door. In 2007 vonden de eerste vrije verkiezingen plaats en werd Sidi Ould Sjeik Abdallahi president. Een jaar later zette een militaire junta deze regering af. Toen werd generaal Sidi Mohammed Ould Abdel Aziz president van het land.
Productie en handel
Mauritanië is lid van de Afrikaanse Unie, een tegenhanger van de Europese Unie.
Daarnaast is het lid van enkele andere organisaties die met productie, landbouw en internationale handel te maken hebben:
- Food and Agriculture Organisation (Verenigde Naties)
- Internationaal Monetair Fonds
- UNCTAD
- Wereldhandelsorganisatie WTO
Mauritanië laat ECOWAS namens haar onderhandelingen voeren met de Europese Unie.
Mauritanië voert vooral goederen in uit Frankrijk (een EU-land), China, Spanje (een EU-land), de Verenigde Staten en België (een EU-land). De belangrijkste invoerproducten zijn machines, gereedschap, olieproducten en voedselproducten.
Het land voert vooral goederen uit naar China, Frankrijk (een EU-land), Italië (een EU-land), Spanje (een EU-land) en Japan. Het gaat dan vooral om ijzererts, vis en visproducten, goud en koper.
ingevroren makreel voor de export
Worsteling met armoede
De bodem bevat ijzererts, gips, goud, koper, diamanten en fosfaat. Men vermoedt dat er onder de zeebodem voor de kust aardolie zit, maar ook na diepgaand onderzoek ter plaatse zijn geen grote olievelden aangetroffen. Voor de kust liggen rijke visgronden omdat daar koud water met veel voedingsstoffen erin opwelt uit de diepzee. Deze visserijgebieden behoren tot de rijkste van de wereld.
Maar Mauritanië is een arm land. Dat komt mede door droogte die grote schade toebrengt aan de landbouw en gebrekkig economisch beleid van de regering. Daar komt nog bij dat buitenlandse vissersbedrijven grote, modern uitgeruste schepen actief zijn in de kustwateren bij Mauritanië en grote hoeveelheden vis vangen. Voor de vissers uit het land zelf blijft daardoor weinig over om te vangen. Daardoor en omdat hun boten kleiner zijn en niet met de modernste gereedschappen zijn uitgerust, verdienen ze weinig aan de visvangst.
Mauritanië kampte met een almaar oplopende buitenlandse schuldenlast. Daarom besloot de regering in 2000 mee te doen aan het internationale Heavily Indebted Poor Countries-project. Dit werd een groot succes; na verloop van tijd was de schuldenlast bijna geheel kwijtgescholden. De regering had bestrijding van armoede in het land hoog op de agenda staan en zocht en kreeg daarbij hulp van het IMF en de Wereldbank. Hiertoe startte het land in 2006 met het IMF en de Wereldbank een programma van drie jaar, Poverty Reduction and Growth Facility of krotweg PRGF. Zoals de naam aangeeft, was niet alleen bestrijding van de armoede het oogmerk maar oook stimulering van de economie. Het PRGF-programma verliep uitstekend tot in 2008 Mohammed Ould Abdel Aziz bij een staatsgreep aan de macht kwam. Toen schortten het IMF en de Wereldbank hun bijdragen aan dit programma op.
Landbouw en visserij
Door het droge klimaat en de schaarste aan zoet water van dien is er van akkerbouw nauwelijks sprake. De belangrijkste bron van zoet water is de Senegal-rivier die door het zuiden van het land loopt. Extensieve veeteelt komt meer voor. Grote stukken land zijn begroeid met gras en lage struiken waar dieren kunnen grazen. Daar trekken nomaden rond met hun runderen en schapen.
Nomadententen
De helft van de beroepsbevolking houdt zich met akkerbouw of veeteelt bezig. De belangrijkste landbouwproducten zijn dadels (inheems), rijst (inheems), graan en gierst (inheems).Gewassen en plantengroei in gebieden waar vee kan grazen worden regelmatig aangevreten door enorme zwermen woestijnsprinkhanen waardoor de voedselvoorziening voor mensen en vee vermindert. Dan is er sprake van hongersnood en toenemende armoede.
Akkerbouw en veeteelt hebben ook vaak te kampen met langdurige droogte. Dat gebeurde bijvoorbeeld in 1978. Tijdens de jaren ’70 en ’80 zijn om die reden veel kleine boeren en veehouders naar Nouakchott en andere steden getrokken om daar werk te zoeken. Daar staat tegenover dat de visserij veel oplevert aan voedsel en deviezen. Bij Nouakchott is in 1986 een haven in gebruik genomen waar zeeschepen, en dan met name grote vissersschepen kunnen aanleggen.
|
