ja_mageia

Een voorbeeld hiervan is Egypte in de tijd van de farao’s (koningen van dat land). De Egyptenaren geloofden dat je na je dood naar het hiernamaals gaat als je goede dingen hebt gedaan. Wie slechte dingen heeft gedaan en daar nooit berouw over heeft gehad, blijft niet bestaan na de dood. Voor de reis naar en het verblijf in het hiernamaals kregen doden voedsel, kleding en andere zaken mee die ze nodig hebben. Die gingen mee het graf in.

De oude Egyptenaren geloofden ook dat de lichamen van de doden in goede staat moeten blijven. Dat was dan nodig voor het leven na de dood. Daarom maakten ze er mummies van door ze te balsemen en in linnen te wikkelen. Ze werden in een rijk beschilderde en gebeeldhouwde doodskist geplaatst. Ten slotte werden de doden en hun spullen bijgezet in een graf. Farao’s lieten voor zichzelf een piramide met grafkamer bouwen om daar begraven te worden. De piramides en graven kwamen bij elkaar te staan in dodensteden. De grootste dodenstad, met de piramiden van Gizeh, ontstond bij Memphis, een stad bij de plek waar nu Caïro ligt.

Ook christenen, joden en moslims geloven in een hiernamaals. Daar gaat je ziel naartoe als je doodgaat. Je lichaam blijft zielloos achter. Zielen van mensen die goed hebben geleefd komen in de hemel. Zielen van mensen die slechte dingen hebben gedaan en daar nooit berouw over hebben gehad, gaan naar de hel. God (door moslims Allah genoemd) beslist of je naar de hemel of naar de hel gaat.

De Bijbel, het heilige boek van de christenen vertelt dat Jezus Christus, de stichter van deze godsdienst, heeft laten zien dat met de dood niet alles afgelopen hoeft te zijn. Hij is in Jeruzalem gekruisigd, gestorven, begraven en uit het graf opgestaan. Op de plek waar dit volgens de Bijbel gebeurd is, staat nu de Heilige Grafkerk. Wie in Jezus gelooft en zijn leer navolgt, zal net als Jezus uit de dood opstaan.

Christenen, joden en moslims geloven niet dat mensen op aarde kunnen praten met nabestaanden. Wel herdenken ze hun doden, bijvoorbeeld door af en toe hun graf te bezoeken en te versieren. Op Allerzielen (2 november) doen veel rooms-katholieken dat.

Moslims en joden begraven hun doden. Christenen doen dat meestal ook, maar steeds vaker laten ze die cremeren. Dat is verbranden in een oven zodat er alleen as overblijft. Je kunt dan de as laten bewaren in een urn of uit laten strooien, bijvoorbeeld op een weide bij het crematorium.

Eerst krijgen familieleden en vrienden de kans om afscheid te nemen van de dode. Daartoe ligt hij opgebaard in zijn huis of in een gebedshuis. Dan gaat hij naar een gebedshuis (kerk, moskee of synagoge). Daar houdt een geestelijke een uitvaartdienst voor de familie en de vrienden van de doden. Ten slotte maakt de dode vanuit dit gebedshuis zijn laatste reis naar een kerkhof of een crematorium.

Ten slotte geloven aanhangers van sommige natuurgodsdiensten in een onzichtbare wereld waar de geesten van doden naartoe gaan. Die geesten kunnen contact houden met hun nabestaanden. Die moeten eerbied voor hen tonen en hen te vriend houden.