|
Wist je dat er van iedere zeven artsen die hun opleiding kregen in zwart Afrika, er nu minstens één in de VS, Groot-Brittannië, Australië of Canada werkt.
Voor sommige Afrikaanse landen komt het vertrek van geneeskundigen neer op een echte aderlating. Dertig procent van de Ghanese artsen werkt nu bijvoorbeeld in een van de vier rijke Engelstalige landen.
Deze uittocht van artsen heeft dramatische gevolgen. De meeste Afrikaanse landen hebben zelf te weinig medisch personeel om in alle plattelandsgebieden zorg te verstrekken. Laat staan dat ze uitdagingen als de aidsepidemie het hoofd kunnen bieden.
Ook Azië en sommige Caraïbische landen helpen de ziekenhuizen in de VS, Groot-Brittannië, Australië en Canada aan personeel. In de vier landen werken bijna 60.000 Indiase, ruim 18.000 Filippijnse en zo’n 13.000 Pakistaanse artsen.
Aids, malaria en ziekten die het gevolg zijn van ondervoeding en slecht drinkwater stellen de Afrikaanse gezondheidszorg voor grote problemen. De Afrikaanse landen zouden meer hulp uit het buitenland moeten krijgen in plaats van hun beste artsen te verliezen.
Toch zitten er niet alleen maar nadelen aan. Geëmigreerde artsen sturen ook geld naar huis en collega’s in hun land profiteren soms van hun contacten en kennis.
Maar experts zijn het erover eens dat de negatieve effecten overwegen. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) werkt aan een actieplan dat arme landen moet helpen genoeg gezondheidswerkers in eigen land te houden.
Opdracht:
Jullie vormen samen een WHO-werkgroep die het actieplan moet opstellen. Bedenk twee maatregelen:
- om te voorkomen dat artsen en ander medisch personeel naar het buitenland vertrekken;
- om artsen en ander medisch personeel, die al zijn vertrokken, weer terug te halen.
|
