ja_mageia

Veel landen die we nu ontwikkelingslanden noemen, waren vroeger een kolonie van landen in Europa. Na de Tweede Wereldoorlog en na de oprichting van de Verenigde Naties worden steeds meer koloniën onafhankelijk. Soms krijgen ze een bruidsschat mee van hun voormalige kolonisator, maar meestal hebben ze zich vrij moeten vechten en blijven ze verarmd achter. Om zich te kunnen ontwikkelen, hebben ze veel geld nodig, bijvoorbeeld voor de aanleg van wegen, bruggen en gebouwen (ziekenhuizen, scholen, universiteiten enz.).
Geld daarvoor komt van ontwikkelingshulp maar ook van leningen. De banken in het rijke westen lenen de nieuwe staten graag geld. De leningen moeten met rente worden terugbetaald.

Dat is aanvankelijk geen probleem. De rente is laag en de ontwikkelingslanden kunnen hun schulden met rente aflossen. Tot 1980. Dan gaat het mis. Er breekt een wereldwijde economische crisis uit, de prijzen voor grondstoffen (= de inkomsten van ontwikkelingslanden) dalen en de rentetarieven stijgen. De ontwikkelingslanden kunnen vaak de schulden met de steeds hoger oplopende rente niet meer betalen. Banken en ontwikkelingslanden zien als uitweg het aangaan van nieuwe leningen in de hoop dat de wereldeconomie weer aantrekt. Maar dat gebeurt niet en ontwikkelingslanden moeten nieuwe leningen sluiten om de oude schulden te kunnen afbetalen. En zo wordt de schuldenlast groter en groter.