ja_mageia

Bron: last van een verboden liefde

De 28-jarige Saloua heeft een Nederlandse partner, maar zij durft hem niet mee naar huis te nemen.

Aan het einde van een geslaagde eerste date, bracht Arend Saloua te voet naar het Amsterdamse Centraal Station. Bij het naderen van het station droogde haar vrolijke woordenvloed van die avond op.

Binnen in haar rinkelden alarmbellen. Haar twee broers gaan ieder weekeinde stappen en pakken rond deze tijd de metro. Op veilige afstand van het station bedankte zij Arend voor een leuke avond en rende weg. Hij keek haar verbluft na. Daar, op dat kruispunt, wist Saloua de twee culturen waarin zij leeft niet te combineren.

Ik heb er de moed niet voor om thuis te komen met een Nederlander. Mijn moeder verwacht dat op een goed moment een Marokkaanse man met zijn ouders voor de deur staat om mijn hand te vragen. Trouwen met een Hollandse man, wordt simpelweg niet geaccepteerd. Ik denk dat mijn familie mij zou dwingen om met die relatie te stoppen. Ik weet niet of het echt zal gebeuren, maar hun pressiemiddel is het contact verbreken.

Mijn familie hecht geen grote waarde aan de islam, het draait om etniciteit, cultuur en traditie. Mijn huwelijkskandidaat hoeft geen praktiserend moslim te zijn, als ik maar trouw met iemand met de Marokkaanse nationaliteit. Thuiskomen met een niet-Marokkaan, dat doe je niet. Het is hartstikke hypocriet. Ik schaam me dood. Je wilt geaccepteerd worden in Nederland, terwijl je zelf zo selectief bent.

Toch neem ik de generatie van mijn ouders deze standpunten niet kwalijk. De ouderen in mijn familie kennen dat niet, verliefd worden op iemand en uit liefde trouwen. Maar mijn broers neem ik het wel kwalijk. Ik vind het vreselijk dat zij hun gang kunnen gaan en ik niet. Mijn broers zijn getrouwd met Marokkaanse vrouwen. Zij hebben gestudeerd in Nederland, ze lezen de kranten, maar qua partnerkeuze blijven ze vasthouden aan de traditionele Marokkaanse denkbeelden. Puur gemakzucht. Ik heb alles wat ik voor elkaar wilde krijgen moeten bevechten. Mijn broers kregen het cadeau. Die comfortabele positie willen zij niet opgeven, het komt hun beter uit om daarin traditioneel te blijven.

Ik zie geen toekomst voor Arend en mij. Arend kent alleen de Nederlandse Saloua, de Marokkaanse Saloua kent hij niet. Voor hem ben ik dat meisje dat mee uitgaat, dat mee gaat dansen, drinken. Gaandeweg heeft Arend geleerd waar de grenzen liggen en hij is op de hoogte van mijn thuissituatie. Bepaalde dingen vindt hij vervelend, ik kan bijvoorbeeld niet spontaan blijven slapen. Deze relatie heeft geen toekomst. Dat is wel pijnlijk hoor. Maar in de tussentijd geniet ik heel veel van hem. Komend weekeinde gaan we voor het eerst een paar dagen weg samen."

Nu Saloua voor zichzelf heeft besloten dat een huwelijk voor haar er naar alle waarschijnlijkheid niet inzit, bekijkt zij haar alternatieven: "Ik ga op mezelf wonen en dan heb ik in het geniep een leuk Nederlands vriendje. Zo zal mijn familie er niet achter komen." En hoe het dan zit met haar kinderwens? "Die komen er dan niet", concludeert ze. Stilte. Een traan. "Sorry", verontschuldigt ze zich. "Het is toch wel een heel gevoelig onderwerp. Wat mij verdrietig maakt, is dat kinderen in deze omstandigheden zijn uitgesloten. Maar kennelijk is mijn kinderwens niet groot genoeg om te trouwen met een Marokkaan. Ik wil heel graag kinderen. Maar niet als ze geen eerlijke kans krijgen. Ze moeten hun oma en ooms kennen. Mijn familie is ontzettend leuk en heel warm. Ik zou best wel een Marokkaan kunnen vinden die ik oké vind en een oké leven leiden, maar dat is niet waarvoor ik kies. Ik wil een man van wie ik hou en waar ik graag bij wil zijn. Ik wil geen genoegen nemen met minder dan dat. En dan vind ik die kinderwens niet heel belangrijk. Althans, niet zó belangrijk."

(De namen van Saloua en Arend zijn om privacyredenen gefingeerd - Naar een artikel in het dagblad Trouw)